مردی از خانوادة خورشید

امتداد غم امام شهید

انعکاس صدای عاشوراست

روضه‌‌های غروب مناست

مرد سجاده، مرد نافله‌‌ها

مرد شب زنده دار قافله‌‌ها

مردی از جنس آیه تطهیر

خستگی‌‌های بردن زنجیر

هم سفر با ستارة غم‌‌هاست

«کربلا زاده» محرّم‌‌هاست

هم نژاد امام بی‌کفنان

دومین مرد کاروان زنان

راه طی کردة بیابان‌‌ها

قدم زخمی مغیلان‌‌ها

یاد خون طپندة گودال

خنده‌‌های زنندة گودال

زخم بال و پر کبوترها

پا به پای اسارت سرها

غیرت دست بسته محمل

شاهد التماس دخترها

کوچه کوچه؛ گذر گذر، همه
جا

هم رکاب صدای حنجرها

برگ سبزی است با نشانة سرخ

کودک زیر تازیانة سرخ

طفل رفته، خمیده برگشته

باغ گل رفته چیده برگشته

آفتاب کمی غروب شده ست

گل یاس بنفشه کوب شده ست

آشنای صدای سلسله‌‌هاست

سوزش ناگهان آبله‌‌هاست

او که آیینة محرم بود

گریه‌‌هایش به رنگ ماتم بود

از ستاره گرفته تا شبنم

از بنفشه گرفته تا مریم

همه محو صدای او هستند

پای مرثیه‌‌های او هستند[1]