در زمان امام محمد باقر شیعیان از آزادی نسبی برخوردار بودند و لذا عده زیادی از آنها باز سفر بستند و به مدینه آمده تا از سرچشمه معارف و علوم آن حضرت سیراب شوند.
درعصر امام باقر روایات و نشر معارف بیش از زمان پدر و اجدادش رونق داشت. شاگردان امام گفته های آن بزرگوار را به ممالك اسلامی منتشر می‌‌كردند.
شاگردان امام عبارت بودند از: جابربن عبدالله انصاری، ابان بن تغلب، جابر جعفی، محمد بن مسلم، زرارهٔ بن اعین، حمران بن اعین، عبدالله ابن ابی یعفور، برید عجلی، سدیر صیرفی، كمیت اسدی.
