مدینه صحنه‌‌ی غوغای روز محشر بود

مدینه زخمی یک داغ درد پرور بود

مدینه بر سر هر بام، گرد غربت داشت

مدینه اشگ فشان در غم پیمبر بود

مدینه حادثه‌‌ی دور جاهلیت داشت

مدینه مرکز یک جنگ نابرابر بود

الا که حمله به بیداد خصم شوم برید

به کافران مسلمان نما هجوم برید

به گلبن نبوی زاغ‌‌ها هزار شدند

زپرده، توطئه‌‌ها باز آشکار شدند

منادیان الهی به خانه بنشستند

حرامیان قدیمی زمامدار شدند

غدیریان مدینه سقیفه‌ای گشتند

مجاهدین بهشتی اسیر نار شدند

تمام شهر به یک خانه حمله ور گشتند

دو روزه از ره عمر رفته برگشتند

چه سخت حقّ علی برده، راحت آسودند

تو گویی آنکه زآغاز در کمین بودند

دری که ختم رسل بود زائرش بستند

رهی که بود سراسر نفاق بگشودند

دو ماه و نیم هنوز از غدیر نگذشته

به خون محسن ششماهه دامن آلودند

مگو که خصم به ضرب لگد تنی را کشت

بگو تمامی سادات محسنی را کشت

قسم به صاحب قرآن و خصلت و خُویش

به آن علی که بود ذات حق ثنا گویش

به خون محسن و خون شهیده مادر او

که در دفاع علی ضربه دید بازویش

به یاسِ نیلی احمد که نام او زهراست

به آن نشان کبودی که مانده بر رویش

که قتل محسن و حمله به خانه‌‌ی حیدر

شروع کشتن آل علی است تا محشر

نچیده میوه‌‌ی باغ امید، محسن بود

زآل فاطمه اوّل شهید، محسن بود

اگر چه پشت در خانه داشت قاتل‌‌ها

کسی که قاتل خود را ندید، محسن بود

شکوفه‌ای که نگردید باز و پرپر شد

جوانه‌ای که نهالش خمید، محسن بود

شد از شهادت پیش از ولادتش معلوم

که تا چه حد علی و فاطمه بود مظلوم

سقیفه حادثه‌‌ی سخت غربت مولاست

سقیفه خاطره‌‌ی تلخ کشتن زهراست

سقیفه آتش صفّین و نهروان و جمل

سقیفه قتل حسن قتل سیّد الشّهداست

سقیفه زاد گه شمرهاست تا صف حشر

سقیفه روز اسیریّ زینب کبراست

سقیفه مرکز خشم خدای لم یزلی است

سقیفه حامله‌‌ی کلّ دشمنان علی است

سقیفه ریشه‌‌ی زقّوم و هیزم نار است

سقیفه مام زنا زادگان بسیار است

سقیفه دایه‌‌ی صدها یزید و ابن زیاد

سقیفه قاتل حُجر و رشید و وعمّار است

سقیفه مادر ملعونه‌‌ی بنی العبّاس

سقیفه خط جنایت گران خونخوار است

زهی به شیعه کز اوّل ره امیر گرفت

سقیفه‌ای نشد و دامن غدیر گرفت

غدیر خاطره‌ای متّصل به غار حراست

غدیر مرکز تبلیغ خواجه‌‌ی دو سراست

غدیر بعثت شیعه است در کنار علی

غدیر صفحه‌‌ی تدوین «والِ من والا»ست

غدیر دایره‌‌ی یأس دشمنان علی

غدیر واسطه‌‌ی فیض دوستان خداست

شناسنامه‌‌ی شیعه به حکم حیّ قدیر

به دست خواجه‌‌ی لولاک خورده مُهر غدیر

محمّد است و علی چون دو مشعل روشن

دو مشعلند زیک نور خالق ذوالمن

دو جان هم که جدایی میان آنان نیست

به نصّ اَنفُسنا از خدای حیّ زمن

فراز منبر پیغمبر است جای علی

اگر چه جای سه تن مستقر شود سی تن

کجا بود حرم یار جای بیگانه

به غصب خانه کسی نیست صاحب خانه

به جرم پیروی از خطّ چارده معصوم

علیّ و عترت و شیعه است تا ابد مظلوم

قسم به جان پیمبر کسی نشد چو علی

میان دوست و دشمن زحقّ خود محروم

سلاله‌‌های علی یک به یک شدند بسی

به تیغ قهر شهید و به زهرکین مسموم

هماره باش پی یاری علی «میثم»

بگو، بخوان به طرفداری علی «میثم»[1]