در اینجا به واسطة کینة مبارک «ام‌الحسن» به شرح زندگانی پربرکت امام حسن مجتبی7 می‌پردازیم تا قدر و منزلت مادرش، حضرت زهرا3 برای بیش از پیش آشکار گردد:
پیشوای دوم جهان تشیع که نخستین میوه‌ی پیوند فرخنده‌ی علی7 با دختر گرامی پیامبر اسلام6 بود. در نیمه‌ی دوم ماه رمضان سال سوم هجرت در شهر مدینه دیده به گشود.[1]
حسن بن علی7 از دوران جد بزرگوارش چند سال بیشتر درک نکرد زیرا او تقریبا هفت سال بیش نداشت که پیامبر اسلام بدرود زندگی گفت.
پس از درگذشت پیامبر6 تقریبا سی سال در کنار پدرش امیر مومنان7 قرار داشت و پس از شهادت علی7 (در سال40 هجری) به مدت ده سال امامت امت را به عهده داشت و در سال پنجاه هجری با توطئه‌ی معاویه بر اثر مسمومیت در سن چهل و هشت سالگی به درجه‌ی شهادت رسید و در قبرستان «بقی» در مدینه مدفون گشت.
[1] . ابن شهراشوب، مناقب آل ابی طالب، تصحیح و تعلیق: حاج سید‌‌هاشم رسولی محلاتی، قم، موسسه انتشارات علامه، ج ۴، ص ۲۸ ـ شیخ مفید، الارشاد، قم، منشورات مكتبه بصیرتی، ص ۱۸۷ ـ اسد الغابه فی معرفه الصحابه، تهران، المكتبهٔ الاسلامیهٔ، ج ۲، ص ۱۰، ـ ابن حجر العسقلانی، الاصابه فی تمییز الصحابه، بیروت، داراحیأ التراث العربی، ۱۳۲۸ ه۰۳۹؛.ق، ج ۱، ص ۳۲۸.
