از اقدام‌های ضد فرهنگی که بعد از رحلت پیامبر اکرم شکل گرفت، جلوگیری از نقل و نوشتن و تدوین حدیث بود.

با آنکه حدیث و گفتار پیامبر بعد از قرآن در درجه دوم اهمیت قرار گرفته است، اما خلیفه اول و دوم به مخالفت با نقل و تدوین حدیث برخاستند و در واقع با انگیزه‌های سیاسی از هرگونه فعالیت مسلمانان در زمینه نقل و کتابت حدیث به شدت جلوگیری نمودند.

روش ممنوعیت از نقل حدیث پیامبر تا اواخر قرن اول هجری ـ که شامل قسمتی از عصر امام باقر7 می‌شود ـ یعنی تا زمان خلافت «عمر بن عبدالعزیز» ادامه یافت. عمر بن عبدالعزیز با یک اقدام شجاعانه این بدعت شوم را از میان برداشت و مردم را به نقل و تدوین حدیث پیامبر تشویق کرد.[1]

[1] . بخاری، صحیح، بشرح الکرمانی، بیروت، الطبعهٔ ‌الثانیه، دار الاحیاء التراث العربی، ج 2، ص 6.