یکی از محورهای اساسی که حضرت در تربیت فرزندان به آن توجه داشت، تشویق فرزندان به انجام تکالیف الهی و عبادی بود. آن حضرت شوق بندگی و خضوع در برابر معبود را از همان کودکی در جان فرزندان خود تقویت نموده ونه با سخن که با خطوط چهره عشق به رکوع و سجود را به فرزندان آموخت؛ آنگاه که در محراب عبادت از فرط عشق به خدا صورتش بشّاش و نورانی می‌‌شد، و اینگونه است که فرزندان او تکلیف را انجام نمی‌‌دهند بلکه با آن عشق بازی می‌‌کنند و از آن بالاترین لذتها را می‌‌برند.

حضرت به این ایده تاُکید داردکه باید از کودکی محبت الهی را در دل فرزند کاشت تا عبادت برایش مشقت آفرین نباشد. بر این اساس فاطمه فرزندان خود را حتی به شب زنده داری عادت می‌‌داد. البته در حد توان و استعداد فرزندان. حضرت برای استفاده فرزندان از شب بیست و سوم ماه مبارک رمضان ایشان را در روز می‌‌خوابانید تا کاملا استراحت کنند وغذای کمتری به آنها می‌داد تا بدین گونه زمینه و موقعیت بهتر و مطلوب‌تری از نظر جسمی و روحی برای شب زنده داری داشته باشند و به آنها گوشزد می‌‌کرد: «محروم است کسی که از برکات شب قدر محروم بماند». گویا فاطمه می‌خواهد در نوجوانی فرزندان را با محبوب راستین آشنا کند تا در جوانی جذب جلوه‌‌های دروغین نشوند.

این روش تربیتی فاطمه3 به عنوان یک سنت بسیار پسندیده و قابل اجرا در گفتار امامان معصوم: نیز به چشم می‌‌خورد. از جمله امام صادق7 می‌‌فرماید: «زمانی که کودک به سن شش سالگی رسید، او را به نماز خواندن و چنانچه تحمل گرفتن روزه را داشت او را به انجام آن وادار نمایید».