|
همین نه من شده‌ام ریزه‌خوار خوان حسین |
|
كه هست عالم ایجاد، میهمان حسین |
|
ز آفتاب قیامت نباشدش باكی |
|
كسی كه رفت دمی زیر سایبان حسین |
|
رخش به دست نگیرد ز شرم در محشر |
|
به صدق هر كه نهد رخ بر آستان حسین |
|
كسی كه خار گلستان عشق، خود را خواند |
|
عزیز هر دو جهان شد، قسم به جان حسین |
|
همیشه باغ بُود پایمال دست خزان |
|
ولی همیشه بهارست گلستان حسین |
|
به گوش دل بشنو نوحه از لب هستی |
|
كه بسته است لب از نوحه، نوحه خوان حسین[1] |
[1] . دل سنگ آب شد؛ علی انسانی.
