او از بزرگ‌ترین راویان و معتبرترین اشخاص است بلكه می‌‌توان گفت كه او حامل اسرار آل محمد و حافظ گنج‌های دانش اهل‌بیت: می‌‌باشد و شاهد بر این مدعا آن چیزهایی است كه از او نشر یافته است. جابر خود می‌‌گوید: امام محمد باقر نود هزار حدیث برایم بیان فرمود كه بدون شك برای هیچ‌كس نقل نكرد و من نیز برای كسی نقل نكردم.

سپس می‌‌گوید كه به امام عرض كردم فدایت شوم شما بار سنگینی از اسرارتان بر دوش من قرار دادید آن هم با این شرط كه به كسی نگویم ممكن است سینه‌ام تاب تحمل آن را نداشته باشد و سر به دیوانگی بزنم.

امام فرمود: ای جابر هر وقت چنین احساسی به تو دست داد برو بالای كوه یك گودالی پیدا كن و سرت را در او قرار بده و بگو «حدثنی محمد بن علی بكذا و كذا» و عقده دل را خالی كن!.

شخصی می‌‌گوید كه عده‌ای از دوستان ما درباره حدیث جابربن یزید جعفی تردید كردند. من در این خصوص از امام صادق پرسیدم امام فرمود:

رَحِمَ اللهُ جابِر الجُعْفِی كانَ یَصْدِقُ عَلَینا لَعَنَ اللهُ المُغَیرَةِ بْنِ شُعْبَه كانَ یَكْذِبُ عَلَینا.

خداوند بیامرزد جابر جعفی را كه با صداقت مطالب را به ما نسبت می‌‌داد و خدا لعنت كند مغیرهٔ بن شعبه را كه به دروغ حرف‌هائی را از ما نقل می‌‌كرد.

مقام و منزلت جابر در نزد امام صادق همانند مقام و منزلت سلمان فارسی نزد رسول الله6 بود.

بعضی معتقدند كه چهار نفر حامل علم ائمه: شدند. سلمان فارسی، جابر بن یزید جعفی، سید حمیری و یونس بن عبدالرحمن.

حسین بن حمدان از امام صادق نقل می‌‌كند كه حضرت فرمود:

اِنّما سُمِّی جابِراً لِاَنَّهُ جَبَرالمُؤمِنینَ بِعِلْمِه وَ هُوَ بَحْرٌ لا ینْزِحُ وَ هُوَ الْبابُ فِی دَهْرِهِ وَ الْحُجَّةُ عَلَی الْخَلْقِ مِنْ حُجَجِ اللهِ ابی جعفر محمد بن علی.[1]

همانا او را جابر نامیدند زیرا كمبودهای مؤمنین را با دانش خویش جبران می‌‌كند و اوست دریائی بیكران و باب حاجات در عصر خویش! والبته حجت بر خلق از میان حجج الهی وجود امام باقر ابی جعفر است.

[1] . سفينه البحار، ج1، ص141-142.