امام مجتبی7 گاهی مبالغ توجهی پول را، یكجا به مستمندان می‌‌‏بخشید، به طوری كه مایه شگفت واقع می‌‌‏شد. نكته یك چنین بخشش چشمگیر این است كه حضرت مجتبی7 با این كار برای همیشه شخص فقیر را بی‌نیاز می‌‌‏ساخت و او می‌‌‏توانست با این مبلغ، تمام احتیاجات خود را برطرف نموده و زندگی آبرومندانه ‏ای تشكیل بدهد و احیاناً سرمایه ‏ای برای خود تهیه نماید. امام روا نمی‌‌‏دید مبلغ ناچیزی كه خرج یك روز فقیر را به سختی تأمین می‌‌‏كند، به وی داده شود و در نتیجه او ناگزیر گردد برای تامین روزی بخور و نمیری، هر روز دست احتیاج به سوی این و آن دراز كند.