از دیگر بحران‌های فرهنگی زمان امام باقر7، جعل احادیث است.

با توجه به این‌که کتابت احادیث پیامبر قریب صد سال متروک گشت و برخی از این فرصت استفاده نموده، مطالب دروغ و بی‌اساس را به نفع حکومت‌ها به صورت حدیث جعل کردند.

زیرا وقتی مدرک منحصر به حافظه‌ها و شنیدن از افراد گردید، طبعاً همه کس می‌توانست هرگونه ادعایی بنماید، چون نه کتابی در کار بود، نه نوشته دیگر، پیداست که در چنین شرایطی، دهها ابوهریره به وجود آمده و خود را محدث واقعی جا می‌زدند.[1]‏‏

البته ناگفته نماند ائمه: نوشته‌‌‌هایی خودشان داشتند که در دست خودشان بود به خواص می‌گفتند. لذا شیعه مشکل نداشت اهل سنت در این باره گرفتار بودند. از این‌روی روایات آنها از این لحاظ به اعتبار روایات شیعه نمی‌رسد.

[1] . مهدی پیشوایی، سیره پیشوایان، قم، مؤسسه ‌امام صادق7، چاپ سوم، 1375 ش، ص 325.