این چه شور است عزیزان كه به هر انجمن است

شاد و خرم دل یاران و به دور از محن است

هر طرف می‌گذرم بانگ طرب می‌شنوم

زانكه میلاد حسن نور دل بوالحسن است

دختر ختم رسولان پسری آورده است

كه جمالش حسن و نام نكویش حسن است

سروی آزاد عیان گشته كه از خرمیش

جلوه باغ بهشت است و صفای چمن است

شهر یثرب شده فرخنده ز میلاد حسن

وز تجلی رخ او بر مه و خور طعنه زن است

تهنیت گوی ملائك به زمین آمده‌اند

كه فضا خوش نفس از مشگ و عبیر ختن است

شیعیان شاد و فرحناك ز مولود حسن

شادمان خاطر سرگشته هر مرد و زن است

صبر ایوب فراموش شد از خاطره‌ها

دیده خلق جهان خیره به صبر حسن است

پسر فاطمه از مهر به یاران نظری

دیده‌ها سوی تو ای دلبر شیرین سخن است

تو «حیاتی» چه غم از وحشت محشر داری

كه حسن روز جزا دافع رنج و مِحن است[1]