بعد از رحلت پیامبر گرامی اسلام، خلفا و حاکمان، به بهانه حفظ قرآن و مخلوط نشدن آیات الهی با احادیث نبوی و با شعار «کفانا کتاب الله؛ کتاب خدا ما را کفایت می‌‌کند»، از نوشتن و نقل احادیث به شدت ممانعت می‌‌کردند و هر کس که حدیثی را نقل می‌کرد او را توبیخ می‌‌کردند، حتی خلیفه دوم احادیثی را که نوشته شده بود جمع آوری کرد و آنها را سوزاند.[1]

این امر سبب شد که ائمه نتوانند سنت پیامبر6 را برای مردم بیان کنند. این دستور در زمان امام باقر توسط «عمر بن عبد العزیز» لغو شد و لذا آن حضرت فرصت یافت تا به احیای سنت نبوی بپردازد.

[1] . الطبقات الکبری، ابن سعد، دارصادر، ج 5، ص 188؛ سیراعلام النبلاء، همان، ج 5، ص 89.