امام باقر7 با داشتن عائله‌‌ی سنگین، و برخورداری از زندگی ساده و متوسط در بذل و بخشش از همگان پیشتازتر بود.

امام صادق7 می‌‌فرماید:

ثروت پدرم از تمام خاندانش کمتر و مخارجش از همه افزون‌تر بود؛ با این حال هر جمعه یک دینار صدقه می‌‌داد.[1]

حسن بن کثیر می‌‌گوید:

از نیازمندی خود و بی‌توجهی دوستانم، به امام باقر7 شکوه نمودم. امام7 فرمود: «بد برادری است آنکه در زمان بی‌نیازی ات تو را مراعات کند ولی در هنگامه‌‌ی فقر و تهیدستی با تو قطع رابطه نماید». سپس به غلام خود دستور داد کیسه‌ای که حاوی هفتصد درهم بود آورد و به ابن کثیر داد و فرمود: این مبلغ را مصرف کن و هنگامی که به پایان رسید مرا در جریان بگذار.[2]

[1] . مناقب، ج 4، ص 201 و بحارالانوار، ج 46، ص 287.

[2] . بحارالانوار، ج 46، ص 287 ـ 288 و مناقب، ج 4، ص 207.