در مكتب تربیتى امام باقر7 علم و فضیلت به مردم آموخته می‌شد.

ابوجعفر امام محمد باقر7 متولى صدقات حضرت رسول6 و امیرالمؤمنین7 و پدر و جد خود بود واین صدقات را بر بنى‌‌هاشم و مساكین و نیازمندان تقسیم می‌كرد، و اداره آنهارا از جهت مالى به عهده داشت.

امام باقر7 داراى خصال ستوده و مؤدب به آداب اسلامى بود.

سیرت و صورتش ستوده بود.

پیوسته لباس تمیز و نو می‌پوشید.

در كمال وقار و شكوه حركت می‌فرمود.

از آن حضرت می‌پرسیدند: جدت لباس كهنه و كم ارزش می‌پوشید، تو چرا لباس فاخر بر تن می‌كنى؟ پاسخ می‌داد: مقتضاى تقواى جدم و فرماندارى آن روز، كه محرومان و فقرا و تهیدستان زیاد بودند، چنان بود.

من اگر آن لباس بپوشم در این انقلاب افكار، نمی‌توانم تعظیم شعائر دین كنم.

امام پنجم7 بسیار گشاده رو و با مؤمنان و دوستان خویش برخورد بود.

با همه اصحاب مصافحه می‌كرد و دیگران را نیز بدین كار تشویق می‌فرمود.

در ضمن سخنانش می‌فرمود: مصافحه كردن كدورت‌هاى درونى را از بین می‌برد و گناهان دوطرف ـ همچون برگ درختان در فصل خزان ـ می‌ریزد.

امام باقر7 در صدقات و بخشش و آداب اسلامى مانند دستگیرى از نیازمندان و تشییع جنازه مؤمنین و عیادت از بیماران و رعایت ادب و آداب و سنن دینى، كمال مواظبت را داشت.

می‌خواست سنت‌هاى جدش رسول الله6 را عملا در بین مردم زنده كند و مكارم اخلاقى را به مردم تعلیم نماید.

در روزهاى گرم براى رسیدگى به مزارع و نخلستان‌ها بیرون می‌رفت، و با كارگران و كشاورزان بیل می‌زد و زمین را براى كشت آماده می‌ساخت.

آنچه از محصول كشاورزى ـ كه با عرق جبین و كد یمین ـ به دست می‌آورد در راه خدا انفاق می‌فرمود.