علامه حلی رضوان الله تعالی علیه می‌‌فرماید:

زارهٔ بن أعین بزرگ و مقدم اصحاب ما در زمان خود بوده، او فقیه، قاری، متكلم، شاعر و ادیب فرزانه بود و همه فضائل و خوبی‌ها را در خود جمع كرد. هر چه روایت از او نقل شده مورد وثوق و صحیح است.[1]

امام صادق برای حفظ جان زراره از شر دشمنان می‌‌فرمود:

اگر از تو بدگویی می‌‌كنم برای ایمن ماندن توست زیرا دشمنان، ما را به هركس علاقمند ببینند به آزار او می‌‌كوشند و تو به دوستی ما شهرت داری و من ناچارم چنین تظاهر كنم.

یك روز به محضر امام باقر شرفیاب شد امام به او فرمود: آیا تو از بنی اعین هستی عرض كرد بله فرمود: من ترا از چهره‌ات شناختم آنگاه از احوال حمران پرسید و بعد درشأن زراره فرمود: به حق كه او از مؤمنین پایدار است و هیچوقت از عقیده‌اش بر نمی‌‌‌‌گردد. در پایان یك روایت آمده است كه:

هر كس زرارهٔ بن اعین را درك كند مثل آن است كه امام صادق را درك كرده است.

او بعد از امام صادق دو ماه یا كمتر زنده ماند، امام صادق به شهادت رسید در حالی كه زراره بیمار بود و در همان مرض از دنیا رفت.[2]

ابو جعفر محمد علی بن الحسین بابویه; می‌‌گوید كتابی از زراره بن اعین دیدم كه درباره استطاعت و جبر نوشته بود.[3]

[1] . رجال علامه حلي، ص76.

[2] . سفينهٔ البحار، ج 1، ص547.

[3] . رجال نجاشي، ص125.