مهمترين کنيه‏ي فاطمه‏ي زهراء3 «اُمّ‏ابيها» مي‏باشد. براي اين کنيه معاني متفاوتي بیان شده است.

بعضي اين کنيه را صِرف محبت پدر به فرزند دانسته‏اند و مي‏گويند انسان هرگاه فرزند خود را زياد دوست بدارد و بخواهد اين محبت را ابراز کند، به فرزندش مي‏گويد: «بابا»، «مادر» و اين در تکلم عموم مردم رايج است. بنابراين، کنيه‏ي «ام‏ابيها» نوعي ابراز محبت شديد از طرف پيامبر6 به فاطمه‏ي زهرا3 بوده است.

و شايد اينکه پيامبر6 به او مي‏گويد: «اي مادر پدر» به اين علت باشد که فاطمه‏ي زهراء3 ، مانند مادري مهربان، براي پدر خود زحمت مي‏کشيد. خاکستر از سر و رويش پاک مي‏کرد، جراحات او را پانسمان مي‏کرد و کارهايي را که يک مادر در حق فرزند خود انجام مي‏دهد، ايشان براي پدر انجام مي‏داد.

و معناي ديگر آنکه، پيامبر6 مانند فرزند، با دخترش برخورد مي‏کرد، دستش را مي‏بوسيد، همانگونه که فرزند در مقابل مادر بايد چنين باشد، در برابر حضرت زهراء3 ، تمام‏قد برمي‏خاست، در هنگام سفر از او خداحافظي مي‏کرد و هنگام بازگشت از سفر اولين ديدارش از زهراي مرضيه3 بود. اين عملي است که هر فرزند مؤدب به آداب الهي آن را انجام مي‏دهد.

برخي از محققين، از معاني «اُمّ» کمک گرفته و وجوهي را براي معناي اين کنيه‏ ذکر نموده‏اند و گفته‏اند يکي از معاني «اُمّ» اصل و ريشه هر چيز است.

فاطمه‏ي زهراء  ريشه‏ي شجره‏ي طيبه‏ي نبوت است و براي تقويت سخن خود به روايت ذيل نيز تمسک جسته‏اند. چنان که قبلاً ذکر شد که

امام باقر فرمود: درخت پاکي و طهارت، پيامبر اکرم6 است، که شاخه‏هاي آن علي، ريشه‏هاي آن فاطمه‏ي زهرا ، ميوه‌‌ی آن حسن و حسين و زينب و اُمّ‏کلثوم و شاخ و برگ اين درخت شيعيان آنها مي‏باشد.[1]

قال رسول للَّه6:

«أنا شجرة، و فاطمة أصلها، و علي لقاحها، والحسن والحسين ثمرها.»2

پيامبر اکرم6 فرمود: من درخت پاکي و فاطمه ريشه‏هاي آن و علي پيوند و ماده‌‌ی باروري آن و حسن و حسين ميوه‏هاي اين درختند.

[1] و 2 . فاطمه زهرا شادمانی دل پیامبر .