حسن بن علی7 تمامی توان خویش را در راه انجام امور نیك و خداپسندانه، به كار می‌گرفت و اموال فراوانی در راه خدا می‌‌‏بخشید. مورخان و دانشمندان در شرح زندگانی پرافتخار آن حضرت، بخشش بی‌سابقه و انفاق بسیار بزرگ و بی‌نظیر ثبت كرده‌‏اند كه در تاریخچه زندگانی هیچ كدام از بزرگان به چشم نمی‌‌‏خورد و نشانه دیگری از عظمت نفس و بی‌اعتنایی آن حضرت به مظاهر فریبنده دنیا است. نوشته‌‏اند:

«حضرت مجتبی7 در طول عمر خود دو بار تمام اموال و دارایی خود را در راه خدا خرج كرد و سه بار ثروت خود را به دو نیم تقسیم كرده و نصف آن را برای خود نگهداشت و نصف دیگر را در راه خدا بخشید.»[1]

[1] . سیوطی، تاریخ الخلفا، ط۳، بغداد، مكتبه المثنی، ۱۳۸۳ ۳۹؛. ه .ق، ص ۱۹۰ ـ ابن واضح، تاریخ یعقوبی، نجف، منشورات المكتبهٔ الحیدریهٔ، ۱۳۸۴ ه۰۳۹؛.ق، ج ۲، ص ۲۱۵ ـ سبط ابن جوزی، تذكره الخواص، نجف، منشورات المطبعه الحیدریه، ۱۳۸۳ ه۰۳۹؛.ق، ص ۱۹۶ ـ الشیخ محمد الصبان، اسعاف الراغبین (در حاشیه نور الابصار) قاهره، مكتبه المشهد الحسینی، ص ۱۷۹.