امام باقر7 در عبادت و یاد خدا همچون پدرش امام سجاد7 بود. امام صادق7 در این مورد می‌‌فرماید:

پدرم همواره به یاد خدا بود، در حال راه رفتن، غذا خوردن، و حتی هنگام سخن گفتن با مردم ذکر خدا می‌‌گفت. (بدون اینکه لب‌هایش به هم بخورد) می‌‌دیدم که زبانش به ذکر «لا الله الا الله» در حرکت است. ما را جمع می‌‌کرد و دستور می‌‌داد (پس از نماز صبح) تا هنگام طلوع خورشید به ذکر خدا بپردازیم؛ هر کدام از ما که می‌‌توانست قرآن بخواند او را به خواندن قرآن دستور می‌‌داد و بقیه را به ذکر خدا وا می‌‌داشت.[1]

هنگامی که چشمش به کعبه می‌‌افتاد رنگ چهره‌اش دگرگون می‌‌گشت و اشکش جاری می‌‌شد.

خادم امام باقر7 نقل می‌‌کند:

با امام7 عازم حج شدیم. هنگامی که امام7 داخل مسجدالحرام شد نگاهی به خانه‌‌ی خدا کرد و گریست چندانکه صدایش به گریه بلند شد.

...سپس به طواف پرداخت و نزد مقام به نماز ایستاد. (در سجده به
اندازه‌ای گریسته بود که) چون سر از سجده برداشت جای سجده‌اش تر شده بود.[2]

[1] . «کان ابی7 کثیر الذکر لقد کنت امشی معه و انه لیذکر الله و آکل معه الطعام و انه لیذکر الله، و لقد کان یحدث القوم و ما یشغله ذلک عن ذکر الله، و کنت اری لسانه لازقا بحنکه یقول: لا اله الا الله و کان یجمعنا فیأمرنا بالذکر حتی تطلع الشمس و یأمر بالقراءة من کان یقرأ منا و من کان لا یقرأ منا امره بالذکر (بحارالانوار، ج 46، ص 297 به نقل از کافی، ج 2 و اعیان الشیعه، ج 1، ص 651 و انوار البهیه، ص 126 ـ 127). لازم به تذکر است که برخی از جملات حدیث برای رعایت اختصار ترجمه‌‌ی به مضمون شده است.

[2] . بحارالانوار، ج 46، ص 290 و کشف الغمه، ج 2، ص 329 و اعیان الشیعه، ج 1، ص 651.