به طور كلی، ‌امام باید از هر گونه عیب بدنی‌‌‌ یا روحی‌‌‌ پیراسته باشد؛ زیرا تردیدی‌‌‌ نیست كه وجود چنین معایب و نقایصی‌‌‌ مردم را نسبت به امام بی‎رغبت و بی‎اعتنا می‎كند، و از اعتبار او در نظر پیروان می‎كاهد، و در نتیجه در تحقق اهداف امامت خلل رخ می‎دهد به همین دلیل متكلمان امامیه پیراستگی‌‌‌ امام از عیوب آفرینشی‌‌‌ و اخلاقی‌‌‌ را مقضای‌‌‌ قاعدة لطف دانسته‎اند.[1]

[1] . همان مدرك و نیز القواعد المرام، ابن میثم بحرانی، ص 180.