شایسته نیست كه كسی‌‌‌ كه بر ناموس، خون‎ها، ‌غنیمت‎ها، احكام دینی‌‌‌ و رهبری‌‌‌ مسلمانان ولایت دارد بخیل باشد، زیرا چنین فردی‌‌‌ به مال و ثروت مردم چشم طمع می‎دوزد. و شایسته نیست كه امام مسلمین نادان باشد، وگرنه به واسطه نادانی‌‌‌ خود مردم را گمراه می‎سازد. و شایسته نیست كه امام مسلمین جفاپیشه باشد، و گرنه آنان را مستأصل و پریشان خواهد كرد.

و شایسته نیست رهبر مسلمانان از دولت‎های‌‌‌ بیگانه ترسناك باشد، زیرا در این صورت (در پیمان‎های‌‌‌ سیاسی‌‌‌ خود بدون رعایت مصالح مسلمین) برخی‌‌‌ را بر برخی‌‌‌ دیگر ترجیح می‎دهد.

و نیز شایسته نیست حاكم اسلامی‌‌‌ رشوه‎گیر باشد، زیرا در این صورت حقوق را پایمال می‎كند.

و نیز شایسته نیست كه پیشوای‌‌‌ مسلمانان سنت پیامبر6 را نادیده بگیرد، زیرا نتیجه آن هلاكت امت خواهد بود.

و در جای‌‌‌ دیگر فرموده است:

«اِنَّ مِنْ أسْخَفَ حَالَاتِ الْوُلَاةِ عِنْدَ صَالِحِ النّاسِ، اَنْ یَظُنَّ بِهِمْ حُبُّ الْفَخْرِ وَ یُوضَعَ اَمْرُهُمْ عَلَی‌‌‌ الْكِبْرِ.»[1]

از بدترین حالات زمامداران نزد صالحان این است كه گمان برده شود آنان فریفته خودبینی‌‌‌ شده و كارشان بر تكبر و خودخواهی‌‌‌ نهاده شود.

و نیز در جای‌‌‌ دیگر می‎فرمایند:

«اِنَّ الله فَرَضَ عَلی‌‌‌ ائمَّةِ الْعَدْلِ اَنْ یقَدِّرُوا اَنفُسَهُم بِضَعْفَةِ النَّاسِ، كَیلاً یتَبَیغَ بِالفَقِیرِ فَقْرُهُ.»[2]

خداوند، بر پیشوایان عادل واجب كرده است كه بسان افراد فقیر و تهیدست زندگی‌‌‌ كنند، تا فقر و تهیدستی‌‌‌ بر آنان غلبه نكند (و مایه گمراهی‌‌‌ آنان نشود).

[1] . نهج البلاغه، خطبه 216.

[2] . نهج البلاغه، خطبه 209.