شیعه در زمان حیات پیامبر6 به نگارش و تدوین احادیث اهتمام ورزید، نخستین كتاب حدیث كه در تاریخ حدیث شیعه شكل گرفت بنا به اظهار برخى محدثان، حدیث لوح فاطمه3 و پس از آن مصحف فاطمه3 و پس از آن صحیفهٔ الجامعهٔ على7 است. این در حالى است كه اهل تسنن به دلایلى از جمله نشر احادیث بى پایه‌‌اى مبنى بر ممنوعیت كتابت حدیث در زمان پیامبر6 در قرن اول هجرى، از نگارش حدیث خوددارى نمودند و با روى كار آمدن عمربن عبدالعزیز (98 ـ 101 هـ) اجازه كتابت و تدوین حدیث به آنان داده شد.
در منابع مهم حدیثی شیعه و اهل سنت از صحیفه جامعه امیرالمومنین7، كتاب علی7، صحیفه فاطمه3 و حدیث لوح به عنوان نخستین آثار منظوم و مكتوب حدیث در تاریخ اسلام نام برده شده است.
در كتاب كمال الدین و تمام النعمهٔ از محدث جلیل القدر «ابو جعفر محمد بن علی بن حسن بن بابویه قمی» مشهور به شیخ صدوق (متوفای سال 381 هجری قمری) روایاتی درباره لوح حضرت زهرا3 آمده است كه در آن لوح به نام و تعداد امامان: اشاره شده است كه در اینجا به سه حدیث در این مورد اشاره می‌‌‌كنیم:
