در حدیثی از پیامبر اکرم6 آمده است که فرمود: «برای هرچیز زینت و زیوری است و زینت قرآن، صدای نیکو است.»[1] امام صادق در تفسیری از «ترتیل» می‌‌فرماید: «آن است که در آن درنگ کنی و صدای خویش را زیبا سازی[2].» در این جهت امام زین العابدین نیز اسوه است. نوفلی می‌گوید:

نزد امام موسی بن جعفر از صدا و صوت یاد نمودم؛ حضرت فرمود: به هنگام قرائت قرآن توسط علی بن الحسین چه بسا فردی از آن جا عبور می‌‌کرد و از صدای خوش او مدهوش می‌‌گشت و اگر امام از حسن واقعی آن چیزی را آشکار می‌‌نمود، مردم تحمل و تاب زیبایی آن را نداشتند.

نوفلی می‌گوید: به آن حضرت گفتم: مگر پیامبر6 با مردم نماز نمی‌‌گزارد و صدای خویش را به هنگام تلاوت قرآن بلند نمی‌‌کرد؟ حضرت فرمود: پیامبر6 به قدر توان مردم با اقتدا کنندگان خود برخورد می‌‌کرد.[3]

در حدیثی دیگر امام صادق می‌‌فرماید: علی بن الحسین خوش صداترین افراد در خواندن قرآن بود. افراد سقا همواره به هنگام عبور، بر در خانه اش می‌‌ایستادند و به قرائت او گوش می‌‌دادند. و ابوجعفر (امام باقر) نیز نیکوترین صدا را در خواندن قرآن داشت.»[4]

[1] . اصول کافی، ج 2، ص 615، باب ترتیل القرآن بالصوت الحسن، ح 9.

[2] . تفسیر صافی، ج 1، ص 45، مقدمه یازدهم.

[3] . اصول کافی، ج 2، ص 615، ح 4.

[4] . همان، ح 11.