فاطمه در مکتب پدر آموخته است که هيچگاه از شوهرش تقاضاي چيزي ننمايد که فراهم کردن آن در توان علي7 نباشد.

از ابوسعيد خدري نقل شده: «روزي حضرت علي7 گرسنه بود، به حضور فاطمه3 آمد و فرمود: اي فاطمه! آيا طعامي هست تا بخورم؟ فاطمه عرض کرد: نه، سوگند به خدائي که پدرم را به مقام نبوت گرامي داشت و تو را به وصايت اکرام نمود، چيزي از غذا در نزد من نيست و دو روز است که غذا نداريم و اگر چيزي از غذا وجود داشت تو را بر خود و فرزندانم مقدم می‌‌داشتم، علي7 فرمود: اي فاطمه! چرا به من خبر ندادي تا غذايي براي شما تهيه نمايم؟ فاطمه3 عرض کرد: اي ابوالحسن من از خدايم شرم می‌‌کنم که تو را به چيزي که قدرت بر آن را نداري تکليف کنم.

اين حديث درسي است به همه کساني که به خاطر تشريفات و تجملات بي ارزش دنيوي و نيز چشم و هم چشمي‌هاي بي مورد زندگي را به کام خود، همسر و ديگران تلخ نموده، تقاضاهاي غير مسئولانه آنها باعث فروپاشي بنيان خانه و خانواده شده؛ نتيجه اين روند مفاسد اقتصادي، تباهي همسر و در نهايت فرزندان طلاق خواهد بود که بعضا تبديل به بزهکاراني ماهر خواهند شد که جامعه‌اي را به تباهي انحراف و بدبختي خواهند کشيد.