ای حرم خاص خداوندگار

دست خداوند تو را پرده دار

مهر جبین، زهره زهرا تویی

روشنی ماه و ثریّا تویی

از همه زن‌های جهان برتری

آن همگان دیگر و تو دیگری

اُمّ اَب و بضعه خیرُ الانام

مادر دو رهبر صلح و قیام

همسر محبوب امیر عرب

خلقت پیدا و نهان را سبب

خوانده خدا عصمت کبری تورا

گفته نبی ام ابیها تو را

ابن و ابت تاج سر عالمند

نسل تو سادات بنی‌آدمند

مادر تو اشرف زنهاستی

دختر تو زینب کبراستی

چیست حیا؟ ریشه‌ی دامان تو

کیست ادب؟ بنده‌ی فرمان تو

پاک بود دامنت از هر گناه

آیه‌ی تطهیر ز قرآن گواه

عالمه و نابغه روزگار

هاجر و مریم را، آموزگار

مانده زعلم تو علی در شگفت

آنكه كمالش همه عالم گرفت

شرم و ادب از ادبت شرمسار

گوش تو را عقل و خرد گوشوار

وقت خوشت وقت مناجات تو

شاد پیمبر ز ملاقات تو

کس نبرد راه به سامان تو

جز پدر و شوهر و یزدان تو

هم ز پی عرض ادب گاه گاه

یافته جبرئیل در آن خانه راه

خانه‌ی تو گلشن مهر و وفا

مکتب تو مکتب صدق و صفا

نیست عجب گر به چنین مکتبی

تربیت آموخته چون زینبی

ای یکمین بانوی کاخ عفاف

جان به فدایت که به شام زفاف

پیرهن خویش به مسکین دهی

خاطر آن غمزده تسکین دهی

زین ملکات و ملکوتی صفات

فاطمه جان عقل و خرد مانده مات

با همه‌ی شوکت و اجلال تو

بعد نبی تیره شد اقبال تو

دوره‌ی عزت سپری شد تو را

امت بی‌رحم جری شد تو را

قدر تو یا فاطمه نشناختند

بر حرم حرمت تو تاختند...

ای شده محروم ز ارث پدر

عالم و آدم ز غمت خون جگر

عصمت یزدانی و معصومه‌ای

زوج تو مظلوم و تو مظلومه‌ای

داغ غمت بر دل رنجور ماند

قدر تو و قبر تو مستور ماند

فاطمه، ای گوهر دریای راز

ما همه را سوی تو روی نیاز

باد فدایت پدر و مادرم

خاک ره فضه‌ی تو افسرم

مهر تو سرمایه‌ی ایمان من

یاد تو باغ گل و ریحان من

ای پدرت رحمهٔ للعالمین

مرحمتی کن به من دل غمین

من که ز احسان تو شرمنده‌ام

دست به دامان تو افکنده‌ام

جز به توام هیچ سر و کار نیست

غیر حسینت دگرم یار نیست

از کرم خویش گناهم ببخش

در کنف خویش پناهم ببخش

فاطمه، ای آنکه خرد مات توست

چشم «موید» به کرامات توست [1]