بت غم عشق تو تا یار دل زار من است

بهتر از خلد برین گوشه بیت الحزن است

نه غم حُور و نه اندیشه جنّت دارم

از زمانى كه مرا بر سر كویت وطن است

قصّه عشق من و حُسن تو اى مایه ناز

نقل هر مجلس و زینتْ دِه هر انجمن است

بعد از این یاد، كس از لیلى و مجنون نكند

حُسْن اگر حُسْن تو و عشق اگر عشق من است

توئى آن یوسف ثانى كه ز یك جلوه حُسن

محو دیدار تو صد یوسف گل پیرهن است

از پى دیدن رخسار تو موساى كلیم

سال‌‌ها بر سر كویت به عصا تكیه زن است

آدم و نوح و سلیمان و مسیحا و خلیل

همه را مِهر ولاى تو به گردن رسن است

خلق گویند به من، دلبر و معشوق تو كیست

كه تو را در غم او این همه رنج و مِحَن است

چه بگویم كه نم از یم نتوان گفت كه آن ماه جبین

سرو سیمین بدن و خسرو شیرین سخن است

ثمر باغ رسالت، گهر بحر وجود

والى مُلك ولایت، ولىّ مؤ تمن است

اوّلین سبط و دوّم حجّت و سیم سالار

چارمین عصمت حقّ و یكى از پنج تن است

نام نامیش حسن، خلق گرامیش حسن

پاى تا فرق حسن، بلكه حسن در حسن است

روى حسن موى حسن بوى حسن خوى
حسن

یك جهان جوهر حُسن است كه در یك بدن است [1]

میلاد حسن7 خسرو دین است امشب

شادی‌‌‌ و سرور مؤمنین است امشب

از یمن قدوم مجتبی7 طاعت ما

مقبول خداوند مبین است امشب

شمس عفت ز گریبان، قمر آورده برون

نخله‌ی فاطمه، اول ثمر آورده برون

بوالحسن را حسنی‌‌‌ داده خداوند و حسن

از افق، رخ پی‌‌‌ اهل نظر آورده برون

آمد آن ماه که ماه رمضان کرد دو نیم

چون نبی‌‌‌ معجز شق القمر آورده برون

دوش بر گوشم رسید این مژده از جان آفرینم

کاید از ره آن نگار دلنواز و نازنینم

گفتم ای‌‌‌ مه از کدامین آسمان باشی؟
بگفتا

شمس ایوان ولایت، عُروَة الوثقای‌‌‌ دینم

من همان ماه تمامم، جلوه‌ی ماه صیامم

شاهد صلح و قیامم، وجه رب العالمینم