امام باید نسبت به آنچه لازمة امامت است آگاه باشد، یعنی‌‌‌ معارف و احكام دین را كاملاً بداند تا بتواند مردم را نسبت به دین و وظایف دینی‌‌‌ آن‎ها آگاه نماید، و در اختلافات و منازعات میان آنان به حق داوری‌‌‌ كند، پرسش‎های‌‌‌ دینی‌‌‌ را بطور صحیح پاسخ گوید، شبهات را به روشنی‌‌‌ حل كند، هم چنین باید در مورد آن چه مدیریت سیاسی‌‌‌ و تدبیر امور اجتماعی‌‌‌ بدان نیاز دارد، از علم و بصیرت كافی‌‌‌ برخوردار باشد.

خواجه نصیر الدین طوسی; در رسالة امامت، دربارة این شرط چنین نگاشته است:

دومین ویژگی‌‌‌ از ویژگی‎های‌‌‌ امام، ‌دانستن مجموعه‎های‌‌‌ دینی‌‌‌ و دنیوی‌‌‌ كه در ایفای‌‌‌ امامت خود به آنها نیاز دارد مانند احكام شرعی، سیاستها و آداب رهبری، و دفع مخالفان و غیر آن؛ چرا كه اگر این‎ها را نداند، قدرت رهبری‌‌‌ را نخواهد داشت. [1]

[1] . تلخیص المحصل، دارالاضواء، ص 430.