برخی‌‌‌ از متكلمان توانایی‌‌‌ امام بر آوردن معجزه را نیز از صفات او دانسته و گفته‎اند: چه بسا لازم می‎شود كه امام برای‌‌‌ اثبات امامت خویش كه مقام و منصبی‌‌‌ الهی‌‌‌ است نیازمند آوردن معجزه باشد چنان‎كه خواجه نصیر الدین طوسی گفته است:

هفتمین صفت امام اختصاص وی‌‌‌ به داشتن معجزاتی‌‌‌ است كه بر امامت او دلالت می‎كنند، زیرا در پاره‎ای‌‌‌ اوقات قبول ادعای‌‌‌ امامت جز به واسطة معجزه امكان‎پذیر نیست. [1]

مطالعه تاریخ زندگی‌‌‌ پیشوایان معصوم شیعه: این نظریه را تأیید می‎كند؛ زیرا در مواردی‌‌‌ كه در مورد امام به حق اختلاف می‎شد، یا شبهه‎ای‌‌‌ مطرح می‎گردید، و افرادی‌‌‌ به ناحق دعوی‌‌‌ امامت می‎كردند، و یا عده‎ای‌‌‌ در تشخیص امام به اشتباه افتاده و در حق كسی‌‌‌ كه امام نبود گمان امامت می‎بردند، از طریق معجزه، حقیقت روشن می‎گردید، چنان‎كه در مورد محمد حنفیه و امام زین‎العابدین این قضیه رخ داد، و در مورد برخی‌‌‌ امامان دیگر نیز مشابه آن اتفاق افتاد.[2]

[1] . تلخیص المحصل، ص 431؛ قواعد المرام، مبحث امامت.

[2] . در این باره به كتابهای‌‌‌ تاریخ زندگی‌‌‌ امامان شیعه رجوع شود.