گلی خوشبوی از دست علی رفت

نه گل بل نور چشمی از علی رفت

شنیدم چون علی با سینه چاک

بیاورد آن گل و بسپرد بر خاک

که ناگه از لحد نوری بر آمد

نمایان دستی از پیغمبر آمد

بگفتا شیر یزدان با دل ریش

که یا احمد بگیر از من گل خویش

گل خود را گرفت از دست حیدر

کشیدش همچو جان خویش در بر

بگفتا آن زمان با حال خسته

گل من از چه پهلویش شکسته

گل من صورت نیلی نبودش

گل من طاقت سیلی نبودش

گل من عارضش گلگون نبوده

گل من دیده‌اش پر خون نبوده