در زبان فارسی‌‌‌ امامت به معنای‌‌‌ پیشوایی‌‌‌ است و در قرآن هم به معنای‌‌‌ پیشوایی‌‌‌ آمده است، اما نه پیشوایی‌‌‌ در احكام و عقاید، بلكه به معنای‌‌‌ زمامداری‌‌‌ مطلق كه همه‎ی‌‌‌ قلمروها را در بر گیرد. چون ابراهیم7، اوّل خلیل، بعد نبی، سپس رسول، و در آخرین مرحله امام شد: ﴿وَ إِذِ ابْتَلى‏ إِبْراهيمَ رَبُّهُ بِكَلِماتٍ فَأَتَمَّهُنَّ قالَ إِنِّي جاعِلُكَ لِلنَّاسِ إِماماً قالَ وَ مِنْ ذُرِّيَّتي‏ قالَ لا يَنالُ عَهْدِي الظَّالِمين‏﴾[1] در دوران نبوّت بُت‌ها را شكست و آماده‎ی‌‌‌ سوختن و ذبح فرزندش شد. در آیه‎ی‌‌‌ دیگر می‎فرماید ﴿إِنَّ هذا لَهُوَ الْبَلاءُ الْمُبين‏ُ﴾[2] بلا یعنی‌‌‌ امتحان. بعد از آن كه مراحل خلّت، نبوّت رسالت تمام شد به مرحله‎ی‌‌‌ امامت (پیشوایی‌‌‌ یك انسان معصوم در احكام و عقاید حتّی‌‌‌ مسئله‎ی‌‌‌ زمام داری‌‌‌ و اداره‎ی‌‌‌ اجتماع) می‎رسد.

[1] . بقره، 124.‏‏

[2] . صافّات، 106.‏‏