و اما داستان ولادت به گونه‌ای که در روایات شیخ صدوق; در امالی و علل و عیون اخبار الرضا7 و روایات دیگر محدثین شیعه و اهل سنت آمده و از امام سجاد7 روایت شده این گونه است که فرمود: ‏‌‌

چون فاطمه3 فرزندش حسن را به دنیا آورد، به پدرش علی7 عرض کرد: نامی برای او بگذار، علی7 فرمود: من چنان نیستم که در مورد نامگذاری او به رسول خدا پیشی گرفته و سبقت جویم. در این وقت رسول خدا6 بیامد، و آن کودک را در پارچه زردی پیچیده، به نزد آن حضرت بردند. حضرت فرمود: مگر من به شما نگفته بودم که او را در پارچه زرد نپیچید؟ سپس آن پارچه را به کناری افکند و پارچه سفیدی گرفته و کودک را در آن پیچید، آنگاه رو به علی7 کرده فرمود: آیا او را نامگذاری کرده‌ای؟

عرض کرد: من در نامگذاری وی به شما پیشی نمی‌‌گیرم!

رسول خدا6 فرمود: من هم در نامگذاری وی بر خدا سبقت نمی‌‌جویم!

در این وقت خدای تبارک و تعالی به جبرئیل وحی فرمود: که برای محمد پسری متولد شده، به نزد وی برو و سلامش برسان و تبریک و تهنیت گوی و به وی بگو: به راستی که علی نزد تو به منزله‌‌ هارون است از موسی، پس او را به نام پسر‌‌ هارون نام بنه!

جبرئیل از آسمان فرود آمد و از سوی خدای تعالی به وی تهنیت گفت و سپس اظهار داشت: خدای تبارک و تعالی تو را مامور کرده که او را به نام پسر‌‌ هارون نام بگذاری. رسول خدا6 پرسید: نام پسر‌‌ هارون چیست؟ عرض کرد: «شبر». فرمود: زبان من عربی است؟ عرض کرد: نامش را«حسن» بگذار، و رسول خدا6 او را حسن نامید...[1]

و در برابر این روایت، روایات دیگری هم در کتاب‌های علمای شیعه و اهل سنت آمده که چون حسن7 به دنیا آمد، علی7 او را«حرب» نامید، و چون رسول خدا6 اطلاع یافت به علی7 دستور داد آن نام را به «حسن» تغییر دهد...[2]

و یا اینکه علی7 نام این نوزاد را«حمزه» گذارد و چون حسین به دنیا آمد نام او را «جعفر» گذارد، و پس از آن رسول خدا6 علی7 را طلبیده و به او فرمود: به من دستور داده شده که نام این فرزند خود را تغییر دهم، سپس به علی7 دستور داد که نام آن دو را«حسن» و«حسین» بگذارد، و علی7 نیز به دستور آن حضرت عمل کرد...[3]

ولی همان گونه که صاحب کشف الغمه گفته است، این مطلب بعید به نظر می‌‌رسد، و خلاف مشهور و ضعیف است، و مشهور همان است که در روایت بالا ذکر شد، و باقر شریف در کتاب حیاهٔ الحسن این گونه روایات را از موضوعات و جعلیات دانسته و دلیل‌هایی بر این مطلب ذکر کرده که بهتر است برای اطلاع بیشتر به همان کتاب مراجعه نمایید.[4]

و در روایات بسیاری از طریق اهل سنت آمده که این دو نام شریف «حسن» و«حسین» در جاهلیت سابقه نداشته و از نام‌های بهشتی است، و متن یکی از آن روایات که طبری در کتاب ذخائر العقبی روایت کرده، این گونه است که عمران بن سلیمان گفته: ‏‌‌

«حسن و حسین دو نام از نام‌های اهل بهشت است که در زمان جاهلیت سابقه نداشته است.»[5]

[1] .. بحار الانوار، ج 43، ص 238، و به همین مضمون روایات بسیاری در کتب اهل سنت نقل شده که بیشتر آنها در ملحقات احقاق الحق، ج 10، ص492 به بعد ذکر شده است.

[2] . بحار الانوار، ج 43، ص 251، حیاهٔ الحسن باقر شریف، ج 1، ص 63، ملحقات احقاق الحق، ج 10، صص 501 ـ 492.

[3] . بحار الانوار، ج 43، ص 255، ملحقات احقاق الحق، ج 10، ص 498.

[4] . حیاهٔ الامام الحسن بن علی، ج 1، ص 63.

[5] . ملحقات احقاق الحق، ج 10، ص 488 و حیاهٔ الامام الحسن بن علی، ج 1، ص 63. و در مناقب ابن شهرآشوب از عمران بن سلیمان و عمرو بن ثابت نقل کرده که گفته‌‌اند: «ان الحسن و الحسین اسمان من اسامی اهل الجنة و لم یکونا فی الدنیا»