از ولادت حسین بن على7 كه در سال چهارم هجرت بود تا رحلت رسول الله6 كه شش سال و چند ماه بعد اتفاق افتاد، مردم از اظهار محبت و لطفى كه پیامبر راستین اسلام6 درباره حسین7 ابراز مى‏‌‌داشت، به بزرگوارى و مقام شامخ پیشواى سوم آگاه شدند.

سلمان فارسى می‌گوید: دیدم كه رسول خدا6 حسین7 را بر زانوى خویش نهاده او را می‏‌‌بوسید و مى‏‌‌فرمود: ‏‌‌

تو بزرگوار و پسر بزرگوار و پدر بزرگوارانى، تو امام و پسر امام و پدر امامان هستى، تو حجت‏ خدا و پسر حجت‏خدا و پدر حجت‏هاى خدایى كه نه نفرند و خاتم ایشان، قائم ایشان (امام زمان4) می‏‌‌باشد.[1]

انس بن مالك روایت می‏‌‌كند: ‏‌‌

وقتى از پیامبر پرسیدند كدام یك از اهل‌بیت‏ خود را بیشتر دوست می‏‌‌دارى، فرمود: حسن و حسین را،[2] بارها رسول گرامى حسن و حسین را به سینه می‏‌‌فشرد و آنان را مى‏‌‌بویید و مى‏‌‌بوسید.[3]

ابو هریره كه از مزدوران معاویه و از دشمنان خاندان امامت است می‌گوید:

رسول اكرم6 را دیدم كه حسن و حسین8 را بر شانه‏‌‌هاى خویش نشانده بود و به سوى ما مى‏‌‌آمد، وقتى به ما رسید فرمود: هر كس این دو فرزندم را دوست‏ بدارد مرا دوست داشته و هر كه با آنان دشمنى ورزد با من دشمنى نموده است.[4]

عالى‌‏ترین، صمیمى‏‌‌ترین و گویاترین رابطه‌ی معنوى و ملكوتى بین پیامبر و حسین8 را مى‏‌‌توان در این جمله‌ی رسول گرامى اسلام6 خواند كه فرمود: ‏‌‌حسین از من و من از حسینم.[5]

[1] . مقتل خوارزمى، ج 1، ص 146- كمال الدین، صدوق، ص 152.

[2] . سنن ترمذى، ج 5، ص 323.

[3] . ذخائر العقبى، ص 122.

[4] . الاصابه، ج 11، ص 330.

[5] . سنن ترمذى، ج 5، ص 324- در این قسمت روایاتى كه در كتاب هاى اهل تسنن آمده است نقل شد تا براى آنها هم سندیت داشته باشد.