امام چهارم مشغول نماز بود كه فرزند ارجمندش محمد باقر در چاه عمیق منزلش افتاد مادر آن كودك وقتی‌‌‌ افتادن فرزندش را در چاه عمیق دید در حالی‌‌‌ كه از شدت ناراحتی‌‌‌ برخود می‌زد با گریه و ناله و هیجان این‌‌‌ طرف و آن طرف می‌‌‌دوید و دیگران را به كمك می‌‌‌طلبید.

تا چشمش به امام چهارم افتاد فریاد زد كه: ای‌‌‌ پسر پیغمبر فرزندت محمد در چاه غرق شده.

امام زین العابدین كه به راستی‌‌‌ زینت عبادت كنندگان بود بدون توجه به آن همه سر و صدا با كمال آرامش به نمازش ادامه می‌داد، مادر كودك كه می‌‌‌دید ماندن فرزندش در چاه طول كشید و خوف تلف شدن او را داشت از شدت ناراحتی‌‌‌ امام سجاد را مخاطب قرارداده است، گفت: شما اهل‌بیت پیغمبر چقدر سخت دل می‌‌‌باشید؟ امام چهارم كه با اطمینان خاطر و به طور كامل نمازش را به پایان رسانیده بود، كنار چاه آمده دست خود را در چاه كرد و فرزندش را در حالی‌‌‌ كه لبخند می‌زد و هیچ گونه اثر تری‌‌‌ درلباس و بدنش دیده نمی‌‌شود، از چاه بیرون آورد و به دست مادرش داد و به او فرمود؛ ای‌‌‌ كم اعتماد به خدا این فرزندت.

زن اگرچه از اینكه فرزندش را سالم دید خوشحال شده بود، اما از اینكه امام او را كم اعتماد به خدا معرفی‌‌‌ كرد متاثر و گریان گشت.

سپس امام چهارم به اوفرمود: مانعی‌‌‌ برتونیست اگرمی‌‌‌ دانستی‌‌‌ كه من در پیشگاه خدای‌‌‌ بزرگ بودم كه اگر توجه و صورتم را از او بر می‌گردانیدم او توجه خود را از من بر می‌‌‌‌‌گردانید، در این صورت آیا غیر از او كسی‌‌‌ بود كه به من و فرزندم رحم كند؟[1]

[1] . بحارالانوار، جلد46 صفحه 34.