امام، امین مردم در بیت‌المال و سرمایه‎های‌‌‌ عمومی‌‌‌ است، لذا اگر زاهد و قانع نباشد، مغلوب شهوات و امیال نفسانی‌‌‌ خویش گردیده، و خود و وابستگان خود را بر دیگران ترجیح می‎دهد، و در نتیجه از اجرای‌‌‌ عدالت كه از آرمان‎های‌‌‌ بزرگ امامت است باز می‎ماند.

گذشته از این، امام در حقیقت اسوه و الگوی‌‌‌ اخلاقی‌‌‌ برای‌‌‌ افراد جامعه است، هرگاه طمعكار و حریص به مال و منال دنیا باشد، جامعه را به دنیاگرایی‌‌‌ سوق می‎دهد، و در نتیجه هدف معنوی‌‌‌ و اخلاقی‌‌‌ امامت از دست می‎رود.