بیمار دشت کرب و بلا با اجازه ات

رفتم سراغ شعر شما با اجاز ه‌ات

حالا که تو جزء بکائین عالمی

من هم شدم ز اهل بکا با اجازه‌ات

گفتم کمی حال و هوایم عوض شود

رفتم سراغ طشت طلا با اجازه‌ات

رفتم میان خیمه ارباب و با سلام

گفتم که‌ای خون خدا با اجازه‌ات

دست تو هم بسته به زنجیر و خوانده‌ام

امشب تو را شیر خدا با اجازه‌ات

دیدم چه قدر کرب و بلایی عجیب بود

چون فاطمه بستر آقا غریب بود

چه بستری که بوی عبادت گرفته بود

بیمار ما درد شهادت گرفته بود

در خیمه دیده بود که اکبر شهید شد

با گریه سر به زانوی حسرت گرفته بود

می خواست تا یاری خون خدا کند

بیماری اش دو مرتبه قوت گرفته بود

آمد کشان کشان ز حرم سمت قتلگاه

آخر دلش هوای تلاوت گرفته بود

بر روی نیزه‌‌ها سر ببریده را که دید

روح از تنش اراده رحلت گرفته بود

زینب رسید و جان دوباره به سینه داد

با آیه‌‌های صبر، دلش را سکینه داد

باید شما بمانی و راوی غم شوی

از غربت امام زمانِ تو خم شوی

باید شما بمانی و در کوچه‌‌های شام

با خواهران کوچکتان هم قدم شوی

باید شما بعد ابالفضلِ این حرم

یک اربعین صاحب مشک و علم شوی

وقت هجوم خیمه، تو سینه سپر کنی

اذن فرار داده و مدد حرم شوی

با خطبه‌‌های شام خودت هم چو
فاطمه

طوفان ویران گر کاخ ستم شوی

در قالب دعا امامت به پا کنی

با روضه‌‌های آب، قیامت به پا کنی

کارم به شعر شام تو افتاده وای من

از جمله ام سلام تو افتاده وای من

رفتی رکاب عمه بگیری ولی نشد

از ناقه اش؟ زمام تو افتاده وای من

ماندم چگونه چشم تو بیرون خیمه
گاه

بر پیکر امام تو افتاده وای من

در بین خطبه‌‌های تو با خندهٔ یزید

گر وقفه در کلام تو افتاده وای من

چیزی ز انقلاب عظیم تو کم نکرد

جز خیزران، قامت سرو تو خم نکرد

وقتش شده که خطبه بخوانی برای
ما

آقا بگو منم پسر زمزم و صفا

بر منبر رسول خدا بین اهل شام

روضه بخوان ز کشته عطشان کربلا

یک اربعین شانه و بازوی خسته ات

خاکم به سر بسته به بازوی عمه‌‌ها

از نیزه دار رأس بریده برو بخواه

بازی نکن برابر چشم زنان ما

قلبم اگر گرفت، فقط کار امشب است

امشب دوباره گریه من مال زینب است[1]

روزی که بسته در غل و زنجیر می‌‌شدی

زخمی ترین تراوش تقدیر می‌‌شدی

هفت آسمان کنار تو در حال گریه بود

وقتی درون خیمه زمین گیر می‌‌شدی

مأمور صبر بودی و در ظهر کربلا

انگار از وجود خودت سیر می‌‌شدی

دشمن خیال کرد که تنها شدی ولی

در چشم خیس قافله تکثیر می‌‌شدی

حالا سوار ناقه‌‌ی عریان، قدم، قدم

با هر نگاه سمت حرم پیر می‌‌شدی