یكی‌‌‌ از جهات نیازمندی‌‌‌ جامعه دینی‌‌‌ به امام این است كه مردم در شناخت دین و اجرای‌‌‌ آن مصون از خطا نیستند. بنابراین، اگر هر گاه امام نیز مصون از خطا و لغزش نباشد، به امام دیگری‌‌‌ نیاز است. نقل كلام به امام دوم می‎كنیم، اگر او نیز معصوم نباشد، امام دیگری‌‌‌ لازم است. اگر رشته را ادامه دهیم، در جایی‌‌‌ پایان نمی‎پذیرد و به تسلسل می‎انجامد، و روشن است كه تسلسل باطل است.

بنابراین باید در یك زمان، بی‎نهایت امام وجود داشته باشد، كه امتناع آن امری‌‌‌ بدیهی‌‌‌ است. پس نتیجه می‎گیریم كه باید امام مصون از خطا و لغزش باشد.

دو برهان یاد شده در كتاب «تجرید الاعتقاد»، نوشتة خواجه نصیر الدین طوسی; به این صورت آمده:

امتناع تسلسل در امامت موجب عصمت امام است، و نیز امام حافظ شرع است، پس باید معصوم باشد.

برخی‌‌‌ در نقد دلیل اول گفته‎اند: امام به تنهایی‌‌‌ حافظ دین نیست، بلكه او از طریق كتاب و سنت و اجماع علمای‌‌‌ دین و اجتهاد صحیح خود، دین را حفظ می‎كند، و هر گاه در اجتهاد خود خطا كند، مجتهدان دیگر او را راهنمایی‌‌‌ می‎كنند، چنان‌كه اگر مرتكب خطایی‌‌‌ شود امر كنندگان به معروف او را باز می‎دارند.[1]

ولی‌‌‌ نادرستی‌‌‌ این سخن روشن است، زیرا كتاب و سنت به خودی‌‌‌ خود سخن نمی‎گویند، بلكه باید آنها را تفسیر و معنا كرد، و اجماع افرادی‌‌‌ كه هیچ كدام معصوم نیستند، ‌احتمال خطا و اشتباه را از بین نمی‎برد. از این‌رو نمی‎توان به حكم دیگر مجتهدان نیز اطمینان داشت، و امر كنندگان به معروف هرگاه معصوم از خطا نباشند، ‌چه بسا در شناخت معروف خطا نمایند.

بنابراین، یگانه راه اطمینان بخش برای‌‌‌ حفظ شریعت، عصمت امام است.

[1] . شرح تجرید الاعتقاد، فاضل قوشجی، ص 367.