برخی از مورخان معتقدند که امام زین العابدین7 در واقعه جان گداز و خونین کربلا 24 ساله بوده است و بعضی دیگر نوشته‌‌اند: که از سن مبارکش 22 سال می‌‌گذشت. محمد بن سعد در کتابش می‌‌نویسد:

«علی بن الحسین8 در واقعه کربلا همراه پدرش بود و در آن هنگام از عمر شریفش 23 سال[1] می‌‌گذشت. فرزند ایشان، امام محمد باقر7 که امام سجاد7 از کربلا تا شهادت همراه پدر بود، سه یا چهار ساله بود. امام زین العابدین در آن هنگام به سبب بیماری در جهاد شرکت نکرد و خداوند او را برای هدایت مسلمانان نگه داشت و نسل رسول الله6 از فاطمه3 در ذریه امام حسین7 به امام سجاد7 و اولاد او منحصر گردید.»[2]

شیخ مفید در این باره می‌گوید:

«همین که امام حسین7 شربت شهادت نوشید، شمر به قصد کشتن امام سجاد7 نیز حمله برد. امام زین العابدین7 در بستر بیماری به سر می‌‌برد و حمید بن مسلم به دفاع پرداخت و حمله شمر را مانع گردید. عمر بن سعد آن حضرت را در حالی که از بیماری رنج می‌‌برد با اهل‌بیت به کوفه انتقال داد.»[3]

امام سجاد7 در قیام خونین کربلا مدت کوتاهی ـ بنا به مشیت الهی ـ بیمار بود و پس از بهبودی، مدت 35 سال امامت و زعامت جامعه مسلمین را تداوم بخشید. این که برخی این امام همام را دائم المریض معرفی کرده‌‌اند تا آنجا که در اذهان عوام این قضیه مانده است، در حقیقت نسبت به امام چهارم7 و فداکاری‌‌های ایشان بی‌توجهی کرده‌‌اند.

[1] . طبقات ابن سعد، ج 5، ص 163؛ زندگانی امام زین العابدین، سید محسن امین، حسین وجدانی، ص 70.

[2] . ارشاد شیخ مفید، ص 254.

[3] . طبقات ابن سعد، ج 5، ص 163.