امام نه تنها باید واجد صفاتی‌‌‌ باشد كه ایفای‌‌‌ امر امامت در گرو آن است، بلكه باید در این صفات بر دیگران برتری‌‌‌ داشته باشد؛ زیرا فرض این است كه او مقتدا، و مقدم بر همة آن‎ها است، و از نظر عقل، مقدم داشتن فردی‌‌‌ كه در صفات و ویژگی‎های‌‌‌ امامت مساوی‌‌‌ با دیگران، ‌یا پایین‎تر از آن‎ها است، ناپسند است، چنان‎كه خواجه نصیر الدین طوسی; گفته است:

زشتی‌‌‌ مقدم داشتن مفضول بر فاضل (ناقص بر كامل) روشن است. و در صورت تساوی، ترجیح یكی‌‌‌ بر دیگری‌‌‌ وجهی‌‌‌ ندارد. [1]

[1] . كشف المراد، مقصد پنجم، مسئله سوم.