به هر حال قبل از اینکه ما به این عالم بیاییم یک اصلی داشتیم، از عدم که خلق نشدیم، ذات باری تعالی اصل ما می‌‌شود، به دلیل آیه ﴿نَفَخْتُ فيهِ مِنْ رُوحي‏﴾.[1] از روح الهی به بشر داده شده است.

همه در عالم انوار بودیم، منتها بعدا به غیر از چهارده معصوم همه موجودات وقتی به عالم طبیعت آمدند یک مقداری مبتلا به ظلمت شدند، تنها موجوداتی که اصلا ظلمت عالم به آنها نرسید اهل‌بیت هستند. در زیارت آقا امام حسین خواندید که «لَمْ تُنَجِّسْک الْجاهِلِيةُ بِاَنْجاسِها، وَلَمْ تُلْبِسْک مِنْ مُدْلَهِمَّاتِ‏ ثِيابِها»[2] ظلمتِ لباسِ طبیعت، اصلا به بدن اهل‌بیت ننشست. گردی از این عالم طبیعت به دامان اینها ننشست. آنها در نورانیت مطلقه‌ی خودشان باقی ماندند اینها یک کلیات بود در مقام بررسی ذات فاطمه زهرا.

[1] . حجر، 29؛ ص، 72.

[2] . زیارت اربعین.