در آیین اسلام، ثروتمندان، مسئولیت سنگینی در برابر مستمندان و تهیدستان اجتماع به عهده دارند و به حكم پیوندهای عمیق معنوی و رشته‌های برادری دینی كه در میان مسلمانان برقرار است، باید همواره در تأمین نیازمندی‌های محرومان اجتماع كوشا باشند. پیامبر اسلام6 و پیشوایان دینی ما، نه تنها سفارش‌های مؤكدی در این زمینه نموده‌‌اند، بلكه هر كدام در عصر خود، نمونه برجسته‌ای از انسان‌دوستی و ضعیف نوازی به شمار می‌‌رفتند.

پیشوای دوم، نه تنها از نظر علم، تقوی، زهد و عبادت، مقامی برگزیده و ممتاز داشت، بلكه از لحاظ بذل و بخشش و دستگیری از بیچارگان و درماندگان نیز در عصر خود زبانزد خاص و عام بود. وجود گرامی آن حضرت آرام بخش دل‌های دردمند، پناهگاه مستمندان و تهیدستان، و نقطه امید درماندگان بود. هیچ فقیری از در خانه آن حضرت دست خالی برنمی‌گشت. هیچ آزرده دلی شرح پریشانی خود را نزد آن بزرگوار بازگو نمی‌‌‏كرد، جز آنكه مرهمی بر دل آزرده او نهاده می‌‌‏شد. پیش از آنكه مستمندی اظهار احتیاج كند و عرق شرم بریزد، احتیاج او را برطرف می‌‌‏ساخت و اجازه نمی‌‌‏داد رنج و مذلت سؤال را بر خود هموار سازد!

«سیوطی» در تاریخ خود می‌‌‏نویسد: «حسن بن علی» دارای امتیازات اخلاقی و فضائل انسانی فراوان بود، او شخصیتی بزرگوار، بردبار، باوقار، متین، سخی و بخشنده، و مورد ستایش مردم بود.[1]

[1] . كان الحسن رضی الله عنه له مناقب كثیره: سیدا، حلیما، ذاسكینة و وقار وحشمة، جوادا، ممدوحا...(تاریخ الخلفا، ط ۳، بغداد، مكتبه المثنی، ۱۳۸۳ ۰۳۹؛. ه. ق، ص ۱۸۹) .