امام حسن مجتبی7 هرگز در بیان حق و دفاع از حریم اسلام نرمش نشان نمی‌‌‏داد. او علناً از اعمال ضد اسلامی معاویه انتقاد می‌‌‏كرد و سوابق زشت و ننگین معاویه و دودمان بنی امیه را بی‌پروا فاش می‌‌‏ساخت.

مناظرات و احتجاج‌‌های مهیج و كوبنده حضرت مجتبی7 با معاویه و مزدوران و طرفداران او نظیر: عمرو عاص، عتبه بن ابی سفیان، ولید بن عقبه، مغیره بن شعبه، و مروان حكم، شاهد این معنا است.[1]

حضرت مجتبی7 حتی پس از انعقاد پیمان صلح كه قدرت معاویه افزایش یافت و موقعیتش بیش از پیش تثبیت شد، بعد از ورود معاویه، به كوفه، برفراز منبر نشست و انگیزه ‏های صلح خود و امتیازات خاندان علی را بیان نمود و آنگاه در حضور هر دو گروه با اشاره به نقاط ضعف معاویه با شدت و صراحت از روش او انتقاد كرد.[2]

[1] . طبرسی، احتجاج، نجف، المطبعه المرتضویه، ص ۱۴۴ ـ 1۵۰.

[2] . طبرسی، همان كتاب، ص 1۵۶.