﴿وَ شاوِرْهُمْ فِي الْأَمْرِ فَإِذا عَزَمْتَ فَتَوَكَّلْ عَلَى الله‏﴾.[1]

خداوند در این آیه شریفه، پیامبر اکرم6 را موظف می‌سازد که در امور با مسلمانان مشورت کند، و پس از تصمیم‌گیری بر خدا توکل کرده و در انجام تصمیم خود تردید نکند.

این دستور مخصوص پیامبر6 نیست، بلکه به منزله یک منشور کلی برای امت اسلامی است، یعنی آنان نیز باید در امور مهم مربوط به سرنوشت خود با یکدیگر مشورت نمایند، و مسئله امامت یکی از مهم‌ترین این امور است.

نقد:

با توجه به این که در این آیه شریفه پیامبر اکرم6 مورد خطاب واقع شده، و موظف گردیده است که با مسلمانان در امور مهم مشورت کند، معلوم می‌شود که این دستور مربوط به پیامبر به عنوان رهبر جامعه اسلامی صادر شده است. از این رو آیه کریمه بیانگر یک اصل کلی در شیوه رهبری و مدیریت جامعه اسلامی است، یعنی بهره‌گیری از اصل مشورت و نظر خواهی از دیگران، اما این که باید مسلمانان خود با یکدیگر به مشورت بپردازند، از این آیه چیزی استفاده نمی‌شود.

حاصل آن که: این آیه یکی از وظایف حاکم و فرمانروای اسلامی را بیان می‌کند و آن مشورت نمودن با مردم در امور مهم حکومت است، و اما این‌ که حاکم اسلامی چگونه تعیین می‌شود، از این آیه چیزی استفاده نمی‌شود.

[1] . آل عمران/ 159.