عده‌ای تصور می‌‌کنند که «زهد» دوری از اجتماع و پشت کردن به زندگی و زیبایی‌‌های آن است. قرآن کریم می‌‌فرماید: «مَنْ حَرَّمَ زِينَةَ اللَّـهِ الَّتِي أَخْرَجَ لِعِبادِهِ وَ الطَّيِّباتِ مِنَ الرِّزْق‏»؛ «بگو چه کسی زینت‌های الهی را که برای بندگان خود آفریده و روزی‌های پاکیزه را حرام کرده است؟!»[1] و نیز در قالب دعا به انسان‌ها می‌‌آموزد که از خداوند خیر دنیا و آخرت را بخواهند: ﴿رَبَّنا آتِنا فِي الدُّنْيا حَسَنَةً وَ فِي الْآخِرَةِ حَسَنَة﴾[2] در این زمینه، امام سجاد می‌‌فرماید:

«آگاه باشید که زهد در این آیه از قرآن است که می‌‌فرماید: این به خاطر آن است که برای آنچه از دست داده اید، تاسف نخورید و به آنچه به شما داده است، دلبسته و شادمان نباشید.»[3]

چنان که در نهج البلاغه نیز می‌‌خوانیم که می‌‌فرماید: زهد بین دو کلمه از قرآن است که خداوند فرموده: ﴿لِكَيْلا تَأْسَوْا...﴾؛ هر کس که بر گذشته افسوس نخورد و به آینده مغرور و دلبسته نشود، زهد را به هر دو طرف خود گرفته است.[4]

[1] . اعراف/32.

[2] . بقره/201.

[3] . تفسیر صافی، ج 2، ص 665، ذیل آیه 23 سوره حدید.

[4] . تفسیر صافی، ج 2، ص 665، ذیل آیه 23 سوره حدید.