ای خدا صبر بده در غم بی‌مادری‌ام

سخت لبریز شده عاطفه‌ی دختری‌ام

مادرم کو که کِشد دست نوازش به سرم

یا مرا هم ببرد یا کند از غم بری‌ام

خانه داری شده کار من طفل معصوم

نیست ای مادر من تجربه‌ی مادری‌ام

زیر بار غم سنگین تو من می‌‌میرم

گر تسلی ندهی یا نکنی دلبری‌ام

فضه فکر من و فکر حسنین است ولی

من غم خانه نشین دارم و از خود بری‌ام

تربت مخفی تو هست همه دلخوشی‌ام

همه آرامشم این است که من کوثری‌ام

گل بستر نظرم را به خودش جلب کند

تا زیادم نرود زخم تو ای بستری ام

با نگاه در و دیوار شود پایم سست

پشت در زائر قبر پسر آخری‌ام

کاشکی رنگ در خانه عوض می‌‌گردید

من خودم سوخته از این در خاکستری‌ام

ای خدا شکر که بابا و برادر دارم

وای از آن دم که سر نیزه کند سروری‌ام

زیر خورشید سرت محمل بی‌سایه رود

تابشی کن که نبینند به بی‌معجری‌ام[1]