واژه «امامت» در لغت به معناى رهبرى و پیشوایى، و «امام» به معناى مقتدا و پیشواست، خواه انسان باشد،‌یا چیز دیگر، چنان‌كه ابن فارس گفته است: «امام، كسى است كه در كارها به او اقتدا می‎شود، و پیامبر 6 امام ائمه، و خلیفه، امام رعیت، و قرآن، امام مسلمان است».[1]

قرآن كریم، همان‌گونه كه برخى از انسان‎ها را امام نامیده، كتاب آسمانى حضرت موسى7 را نیز امام خوانده است، آن‌جا كه در مورد حضرت ابراهیم7 فرموده است:

﴿إِنِّي جَاعِلُكَ لِلنَّاسِ إِمَاماً﴾.[2]

من تو را پیشواى مردم قرار دادم.

و درباره كتاب حضرت موسى7 فرموده است:

﴿وَ مِنْ قَبْلِهِ كِتابُ مُوسى‏ إِماماً وَ رَحْمَةً﴾.[3]

پیش از قرآن كتاب موسى به عنوان پیشوا و مایه رحمت، نازل گردید.

و در جاى دیگر، لوح محفوظ را نیز «امام مبین» خوانده و می‎فرماید:

﴿وَ كُلَّ شَيْ‏ءٍ أَحْصَيْناهُ في‏ إِمامٍ مُبين‏﴾.[4]

هر چیزى را در «امام مبین» (لوح محفوظ) برشمرده‎ایم.

[1] . مقاییس اللغه، ج 1، ص 28.

[2] . بقره/ 124.

[3] . هود/ 17.

[4] . یس/ 12.