یکی از آثار نهضت جاویدان کربلا، دمیدن روح حماسه و شجاعت و ایثار در میان مسلمانان بود. آنان باالهام از جنبش شورآفرین و حماسه ساز امام حسین و با تاثیرپذیری از خطابه‌‌های بیدارگر امام سجاد و حضرت زینب روحیه اسلام‌خواهی و طاغوت ستیزی خود را در قالب قیام‌های مردمی متبلور ساخته و بر علیه حکمرانان خودسر اموی دست به شورش‌‌هایی زدند که در نهایت بعد از مدتی اساس حکومت آنان را متزلزل ساخته و از میان بردند.

شاخص‌ترین این جنبش‌ها بعد از حادثه جانسوز کربلا، سه قیام معروف است که به نام‌های قیام توابین، قیام مختار و قیام مدینه در تاریخ مطرح است. رهبران سه قیام، تداوم راه حضرت ابا عبدالله، غیرت دینی، اسلام‌خواهی و در نهایت محبت شدید به اهل‌بیت را در شعارها و خواسته‌‌های خود نشان می‌‌دادند.

امام سجاد گرچه در ظاهر ـ به علت خفقان شدید و استبداد حاکم ـ در این قیام‌ها نقشی نداشت و در حالت تقیّه به سر می‌‌برد، اما در واقع از رهبران اینها اعلام رضایت کرده و عملا آنها را تایید می‌‌نمود.

به عنوان نمونه هنگامی که عده‌ای از دوستان اهل‌بیت به نزد محمد حنفیه آمدند و اظهار داشتند: مختار در کوفه قیام کرده و ما را نیز به همیاری و همکاری فراخوانده است، اما نمی‌‌دانیم که آیا او مورد تایید اهل‌بیت هست یا نه؟ محمد حنفیه گفت: برخیزید به نزد امام من و امام شما، حضرت سجاد رفته و کسب تکلیف نماییم.

هنگامی که موضوع را به عرض امام رساندند، آن حضرت فرمود: ای عمو! اگر غلامی به خونخواهی ما مردم را دعوت به قیام کند، بر همه مردم واجب است که او را یاری دهند و من تو را در این کار نماینده خود قرار می‌‌دهم، هر کاری در این زمینه صلاح می‌‌دانی انجام ده. آنان به همراه محمد حنفیه از نزد امام خارج شدند، در حالی‌که سخنان امام سجاد را شنیده بودند و می‌‌گفتند: امام سجاد و محمد بن حنفیه به ما اذن قیام داده‌‌اند.[1]

[1] . ذوب النضار، ص 97؛ معجم رجال الحدیث، ج 19، ص 109.