زندگي اين دو معصوم سرشار از احترام، علاقه و محبت نسبت به يکديگر بوده است؛ حتي مشکلات فراوان اجتماعي و شخصي در طول حيات آن بانوي معظم ـ که هر زندگي را دچار مشکل می‌‌کند ـ نيز بر اين علاقه تاُثيرنگذاشته است.

براي فهم اين محبت توجه به گفتگوي اين دو بزرگوار مارا به در ياي اين عشق زيبا آشنا می‌‌کند: هيچ گاه فاطمه علي را علي صدا نکرد و هيچگاه سخن سبکي در مورد او بر زبان نياورد همسر را به گونه اي مورد خطاب قرار می‌داد که گوياي تذکر شخصيت والاي اوست.

رفتار و سخنان علی7 به هنگام احتضار فاطمه اگر چه جانسوز است ولي ياد آور الگوئي هم براي زنان و هم مردان است: «بر من گران است مفارقت از تو»، «اين مصيبتي است که تسلي بخش ندارد». «امام پس از گريه بسيار به همراه همسر سر او را به دامن گرفت و بر سينه فشرد و فرمود: «هرچه وصيت فرمائي عمل خواهم کرد...».[1]

و علي آنگاه که خبر شهادت زهرا را می‌‌شنود در حال حرکت به زمين می‌‌افتد و هر چه می‌‌کوشد تا برخيزد نمی‌‌تواند. و در نقل ديگري آمده؛ وقتي خبر شهادت فاطمه را شنيد بيهوش شد به صورت او آب پاشيدند تا به هوش آمد».[2]

[1] . منتهی الامال، ج 1، ص 262.

[2] . منتهی الامال، ج 1، ص 214.