عقده حقارت يک حالت رواني است که به وسيله پدر و مادر در کودکان ايجاد می‌‌شود و عواقب سوء و خطرناکي خواهد داشت. ترجيح دادن بعضي از فرزندان بر بعضي ديگر يکي از موجبات عقده حقارت است. لذا اولياء بزرگوار اسلام هرگز مرتکب چنين خلافي نمی‌‌شدند و فرزندان خود را به يک چشم نگاه می‌‌کردند و رفتارشان با تمام آنها يکسان بود. بهترين شاهد داستاني است که درباره حضرت فاطمه آمده است:

در روايات آمده است: «روزي امام حسن و امام حسين چيزي جداگانه بر روي صفحه‌ای نوشتند، آنگاه حسن به حسين می‌‌گفت: خط من بهتر از خط تو است و حسين به حسن می‌‌گفت خط من بهتر است؛ به ناچار نزد حضرت فاطمه رفتند و در خواست داوري کردند، حضرت که دوست نداشت يکي از آنها را برنجاند فرمود: برويد از پدرتان داوري بخواهيد، رفتند و خط‌هايشان را نشان دادند و داوري خواستند حضرت علي هم که دوست نداشت يکي از آنها رنجيده خاطر شود فرمود: برويد از جدتان بپرسيد! رسول خدا هم فرمود من بين شما داوري نمی‌‌کنم تا آن که اسرافيل قضاوت نمايد اسرافيل هم گفت از خدا می‌‌خواهم. وقتي که از خدا خواست، خداوند داوري بين آنها را به مادرشان فاطمه واگذار کرد حضرت فاطمه فرمود: خدايا اينک داوري می‌‌کنم، آن حضرت گردن بندي داشت، فرمود اي فرزندان من توجه کنيد من دانه‌‌های اين گردن بند را نثار (پخش) می‌‌کنم هر کس بيشترين دانه‌ها را جمع کند خط او بهتر است، گردن بند را در آورد و دانه‌‌های آن را نثار کرد در چنين وقتي جبرئيل کنار قائمه عرش ايستاده بود مامور شد به زمين بيايد و دانه آخر را نصف کند تا هيچ کدام رنجيده خاطر نشوند، جبرئيل امر خدا را اطاعت کرد و از حضرت حسن و حسين احترام به عمل آورد».[1]

[1] . بحار الانوار، ج 43، ص 309.