پیشوای پنجم شیعیان، روز جمعه اول ما رجب، سال 57 هجری در مدینه دیده به جهان گشود.[1] دهها سال پیش از تولد وی، نیای بزرگوارش پیامبر اکرم6 نام خود «محمد» را برای وی برگزیده و او را به لقب «باقر» ملقب فرمود.[2]

امام باقر7، در میان خاندان پیامبر6 نخستین کسی بود که هم پدر و هم مادر وی فاطمی و علوی بودند؛ زیرا پدر او امام زین العابدین7 فرزند امام حسین7 و مادرش فاطمه (مکنی به ام عبدالله) دختر امام حسن مجتبی7 بود که از زنان با فضیلت و دانشمند بنی‌‌هاشم به حساب می‌‌آمد و امام صادق7 او را «صدیقه» لقب داده بود و می‌‌فرمود: در خاندان حضرت مجتبی7 هیچ زنی به پایه‌‌ی فضیلت او نمی‌‌رسید.[3]

[1] . اعلام الوری، ص 259 و ارشاد مفید، ص 262 و کافی، ج 1، ص 390 و بحارالانوار، ج 46، ص 212 ـ 218.

[2] . همان مدرک، ص 262 و ارشاد مفید، ص 262.

[3] . «کانت صدیقة لم تدرک فی آل الحسن امرأة مثلها» (کافی معرب، ج 1، ص 390 و بحارالانوار، ج 46، ص 215 با اندکی اختلاف در عبارت).