|
نور خدا نخلهى سینا، حسن |
|
هوش ربا، از دل موسى حسن |
|
نغمهى داوود از او پر ز شور |
|
راز شفا بخشى عیسى حسن |
|
داد سلامش، ز ادب چون خلیل |
|
كرد سلام آتش او را حسن |
|
نوگل و ریحانهی ختم رسل |
|
شاخه ى پر سایه ى طوبى حسن |
|
یاسمن سرو قد سبز پوش |
|
سیم تن گلرخ زیبا حسن |
|
بندهی محبوب خدا مجتبى |
|
روشنى دیدهی زهرا حسن |
|
در صفت جود ید الله را |
|
آیت كبرى، ید بیضا حسن |
|
شاه جوانان بهشت برین |
|
سبط نبى فاطمه سیما حسن |
|
كفهی شاهین ترازوى عشق |
|
هست حسین بن على با حسن |
|
هر دو به عرش عظمت گوشوار |
|
سرخ حسین آمد و خضرا حسن |
|
هر دو یكى، هر دو نكوتر ز خوب |
|
چون حسنین اند دو همتا حسن |
|
تا نشود این یك از آن، اشتباه |
|
یاء حسین است در اینجا حسن |
|
گر نبود كوچكى سن و سال |
|
نام حسین است به معنى حسن |
|
فرق حسین است و حسن حرف یاء |
|
این حسن است، آن دگرى یا حسن |
|
من كه «حسان» این همه دارم گناه |
|
كیست پناهم دهد الا حسن[1] |
[1] . حبیب الله چایچیان (حسان).
