هزار خاطره‌‌ی غم نمی‌‌رود از یاد

غروب سرخ محرم نمی‌‌رود از یاد

به گاهواره‌‌ی خالی اصغرم سوگند

رباب و خیمه‌‌ی ماتم نمی‌‌رود از یاد

فرات بود و عطش بود و کودکان حرم

خروش غیرت زمزم نمی‌‌رود از یاد

دمی که هستی زینب ز روی زین افتاد

همان مصیبت اعظم نمی‌‌رود از یاد

به دشت دختر و زنها برهنه پا و دوان

بدون یاور و محرم، نمی‌‌رود از یاد

به شام بر سر ما سنگ می‌‌زدند از بام

بلای‌‌‌ شهر جهنم نمی‌‌رود از یاد

به شهر شام، به بزم یزید، بین طشت

سر شکسته و درهم نمی‌‌رود از یاد[1]

[1] . رضا رسول زاده.